#30 | Czerwiec 2023 | 6 minutes

Hej <<First Name>>!

Kiedy byłam bombelkiem, mama zapisała mnie do szkoły muzycznej. Miałam nauczyć się grać na fortepianie, ale zanim zaczęłam ćwiczyć gamy i pasaże na przedwojennym pianinie z klawiszami z kości słoniowej, miałam kilkuletni epizod z mini keyboardem Casio. I wtedy bardziej niż granie Dla Elizy i Sowizdrzała jarało mnie (a jakżeby inaczej) załączanie wgranych podkładów i układanie durnych piosenek do rytmów fikuśnie (w moim ówczesnym mniemaniu) opisanych na tymże sprzęciku jako CALYPSO,  SAMBA czy MERENGUE. Zastanawiałam się wtedy czy dzieci na Karaibach też muszą śpiewać piosenki o szumiących sosnach czy akurat u nich szumią palmy kokosowe. A zamiast wróbelka Marcelka na spacerek idzie tukan Juan. No zabawa na cztery fajerki.

Czy to liche pianinko zasiało wtedy we mnie pasję do takich rytmów? I guess we'll never know. Ale nadal się nimi jaram jak pochodnia 🔥 I ubolewam, że nie docierają one do szerszej publiki, dlatego zawsze możesz liczyć na nieproszoną polecajkę z serii "Babcia would disapprove, abuela approves".

🥁Rapso czyli rap + calypso z Trynidadu i Tobago

Lancelot Layne - Funky Calypso

Przegląd filozofii smalców alfa (od Andrzejka Tate do Sławka Mentzena), recenzje "męskich dzieł kultury" (Pokolenie Ikea) i woke samopodtopienia w bagienku testosteronu. Męskość z punktu widzenia samców beta, nie użalających się nad sobą, za to z rozumem i godnością człowieka. Zdarzyło mi się parsknąć. 

Podcast tutaj

Zambia’s 70s Psych Rock Scene Produced The Catchiest Rock Anthems

Lata siedemdziesiąte. Brytyjska kolonia, którą jeszcze kilka lat temu była Zambia stała się kolebką afrykańskiego rocka. Przez niemal dekadę cały świeżo niepodległy kraj bujał się w rytmach Zamrocka. Aż do lat osiemdziesiątych, kiedy ogromną większość zambijskiej sceny muzycznej zdziesiątkowała epidemia wirusa HIV. Dziś została zaledwie garstka muzyków z tamtej ery, którzy nadal grają zamrockowe psychodeliczne brzmienia. Prawdziwe perełki, ot co!

Link do plejlisty na Spotify

Mało kto się potrafi powstrzymać przed chęcią poznania co tak na prawdę inni mają w głowie i w duszy. I idę o zakład, że każda z nas ma sekret, którego nikomu nie wyjawiła. Ale czasem pozbycie się ciężaru takiego sekretu może być wyzwalające – tak samo jak poznawanie sekretów innych i odkrywanie, że nie jesteśmy aż tak osamotnione w naszych dziwactwach. Swoje najskrytsze pragnienia i największe sekrety ludzie wysyłają na kartkach pocztowych do ziomka, który je skanuje i wrzuca na bloga. Powstaje z tego patchworkowy kilim wstydu, nadziei, żalu, odwagi i tysięcy historii, opowiedzianych w zaledwie kilku zdaniach. Poniżej garść przykładów:

Więcej na PostSecret.

Prawie każda z nas widywała/widuje u babci figurki Maryjki rozkładającej ręce w geście "i co ci ja na to poradzę, typie". Takie jak ta (tylko trochę mniej charakterne):

Praskie Maryjki strzegą kamieniczek, babcine strzegą miru domowego, a lewackie – praw pracowniczych 🙋🏼‍♀️ Ale wszystkie są piękne. I wierzę, że Maryja, gdyby żyła w dzisiejszych czasach to nazywała by się Maryśka albo Mania, nosiłaby i panterkę i kimono, chodziłaby i na zumbę do Zdrofitu i na protesty pod sejm, i równo darłaby łacha z patusiarzy i konfederatów. I pewnie wpieniałaby się na reklamy na Youtubie, siedziałaby na grupkach mamowych scrollując gównoburze o Montessori i prosiła przyjaciółki o polecajki SPFów. Może byłaby biurwą, lekarką, artystką, a może miałaby JDG i płakałaby robiąc comiesięczny przelew do ZUS. Może nie wiedziałaby co zrobić ze swoim życiem, a może miałaby ambitny plan zawojowania swojego małego świata. Może by podróżowała, albo ciułała na wkład własny, i pewnie chodziłaby na terapię, na mani-pedi i do wróżki. Na pewno czasem miałaby dość starego, a czasem uwita z nim w kokon oglądałaby cały weekend koreańskie melodramaty na Netflixie. Słuchałaby podcastów i oglądałaby TikToki, a wieczorami szła na rower albo szczotkowałaby się na sucho. Cisnęłaby Duolingo, spotykałaby się ze znajomymi w plenerze, planowałaby co zjeść na obiad i kupowałaby suplementy na Allegro. Pewnie dążyłaby do jakichś celów, a może nie stać by ją było na to, o czym marzy. A jej dziecko pochłaniałoby tyle jej uwagi, że straciłaby w pewnym momencie własną tożsamość. Umierałaby z żenady, widząc jak zachowuje się większość smutnych panów u władzy. Zapewne kochałaby zwierzęta, i najpewniej nawet ludzi. Może byłaby spoko babką. Może byłaby trochę taka jak ty. 

Maryjki tutaj.